Συνταγή :Καλή χρονιά

Θα χρειαστούμε:
Αγάπη, σεβασμό, φιλότιμο,καλές προθέσεις, πίστη, ελπίδα..
Εκτελεση:
Ζυμώνουμε τα υλικά μας με χαμόγελο και ψυχική ηρεμία ακόμα κι αν οι συνθήκες μας δυσκολευουν πολύ
(ξέρω καλά ότι δεν είναι ευκολό αλλά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε)...

Κάνουμε τον σταυρό μας και τοποθετούμε στον φούρνο..
Έχει ο θεός..

Χρόνια Πολλά!!

Μικρος πριγκιπας: αποσπασμα με την αλεπου

- Τι πρέπει να κάνω; είπε ο μικρός πρίγκιπας.

- Χρειάζεται μεγάλη υπομονή, απάντησε η αλεπού. Στην αρχή θα καθίσεις κάπως μακριά μου, έτσι, στο χορτάρι. Θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού κι εσύ δε θα λες τίποτα. Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων. Κάθε μέρα, όμως, θα μπορείς να κάθεσαι όλο και πιο κοντά…
Την επομένη ο μικρός πρίγκιπας ξαναήρθε.

- Θα ήταν καλύτερα αν ερχόσουν την ίδια πάντα ώρα, είπε η αλεπού. Αν έρχεσαι, για παράδειγμα, στις τέσσερις τα’ απόγευμα, από τις τρεις θ’ αρχίζω να είμαι ευτυχισμένη. Όσο περνάει η ώρα τόσο πιο ευτυχισμένη θα νιώθω. Στις τέσσερις πια θα κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα και Θ’ ανησυχώ. Θ’ ανακαλύψω την αξία της ευτυχίας. Αν έρχεσαι όμως όποτε λάχει, δε θα ξέρω ποτέ τι ώρα να φορέσω στην καρδιά μου τα γιορτινά της…

Μικρές χαρές...

της ζωής...
Δείτε το.

Λειβαδίτης Ερωτικό

Ναι αγαπημένη μου, πολύ πριν να σε συναντήσω εγώ σε περίμενα… πάντοτε σε περίμενα. Σαν ήμουνα παιδί και με έβλεπε λυπημένο η μητέρα μου, έσκυβε και με ρωτούσε, τι έχεις αγόρι μου ; Δεν μίλαγα… μονάχα κοίταζα πίσω απ’ τον ώμο της έναν κόσμο άδειο από σένα… και καθώς πηγαινόφερνα το παιδικό κονδύλι ήταν για να μάθω να σου γράφω τραγούδια… Όταν ακούμπαγα στο τζάμι της βροχής ήταν που αργούσες ακόμα, όταν τη νύχτα κοίταζα τα αστέρια ήταν γιατί μου λείπανε τα μάτια σου, και όταν χτύπαγε η πόρτα μου και άνοιγα δεν ήτανε κανείς. Κάπου όμως μες στον κόσμο, ήταν η καρδιά σου που χτυπούσε. Έτσι έζησα πάντοτε…
Και όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά θυμάσαι; Μου άπλωσες τα χέρια τόσο τρυφερά, σαν να με γνώριζες από χρόνια… μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρα μου… αγαπημένη…
Θυμάσαι αλήθεια την πρώτη μεγάλη μέρα μας; Σου πήγαινε αυτό το κίτρινο φόρεμα, ένα απλό φτηνό φόρεμα μα ήταν τόσο όμορφα κίτρινο… οι τσέπες του κεντημένες με μεγάλα καφετιά λουλούδια… σου πήγαινε στο πρόσωπο σου ο ήλιος, σου πήγαινε στην άκρη του δρόμου αυτό το τριανταφυλλένιο σύννεφο, και αυτή η φωνή μακριά ενός πλανόδιου ακονιστή σου πήγαινε… Έβαζα τα χέρια μου στις τσέπες, τα ξανάβγαζα, βαδίζαμε δίχως λέξη… μα και την να πει κανείς όταν ο κόσμος είναι τόσο φωτεινός και τα μάτια σου, τόσο μεγάλα. Ένα παιδί στη γωνιά τραγούδαγε τις λεμονάδες του, ήπιαμε μια στα δυο, και αυτό το χελιδόνι που πέρασε ξαφνικά πλάι στα μαλλιά σου, τι σου είπε λοιπόν ; Είναι τόσο όμορφα τα μαλλιά σου… δεν μπορεί κάτι θα σου’ πε. Το ξενοδοχείο ήταν μικρό σε μια παλιά συνοικία πλάι στο σταθμό. Μα μες την αντηλιά κοιτάζαμε να μανουβράρουμε τα τρένα. Αλήθεια εκείνη η άνοιξη, εκείνο το πρωινό, εκείνη η απλή κάμαρα της ευτυχίας, αυτό το σώμα σου που κράταγα πρώτη φορά γυμνό, αυτά τα δάκρυα που δεν μπόρεσα στο τέλος να κρατήσω, πόσο σου πήγαιναν…
Κι ύστερα ξαφνικά εκείνο το βράδυ, έβρεχε, ανέβηκα τέσσερα-τέσσερα τα σκαλιά, κανείς στην κάμαρα. Έτρεμε στο ανοιχτό παράθυρο η κουρτίνα. ‘’Φεύγω, μην ζητήσεις να με βρεις’’, έγραφε. Η χτένα της ξεχασμένη πάνω στο τραπέζι ανάμεσα στις χυμένες πούδρες, σαν ένα μικρό, παιδικό φέρετρο, μέσα στη σκόνη. Που είσαι λοιπόν πες μου? Που είσαι, σ’ αναζητάω, σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο τις πόρτας σε ένα σπίτι που πιάσε φωτιά…
Τις νύχτες σηκώνομαι αλαφιασμένος, ντύνομαι και σε περιμένω. Δεν θα χτυπούσες καν την πόρτα. Θα πέταγες με βιάση το παλτό σου στην καρέκλα. Η κάμαρα όλη θα λιποθυμούσε όπως θα’ λυνες ξαφνικά , εκείνα τα ασύγκριτα τυραννικά μαλλιά σου. Η παλιά ντουλάπα, θα’ τρέχε και σαν μια ταπεινή υπηρέτρια θα σου βγάζε τα παπούτσια. Θα γελούσαν οι καθρέφτες , θα ξυπνούσαν οι γείτονες… Όλα έχουν μείνει όπως τα αφίσες θα σου’ λεγα… Και η χτένα σου, να τη εκεί. Η μαύρη μεγάλη χτένα σου , σαν ένας έρημος κατασκότεινος δρόμος που τον περνάω κάθε νύχτα…

Φωτιά και θάλασσα…

Δύο δυνάμεις που συγκλονίζουν τις αισθήσεις μου από τα πιο μικρά μου χρόνια.

Ενστικτωδώς, πάντα κατέφευγα κοντά τους για λυτρωθώ από την φλυαρία του ανόητου μυαλού μου, την μικροπρέπεια και την χυδαιότητα της ματαιόδοξης ψυχής μου.

Θεέ μου, πόση παρηγοριά να θυμάμαι ότι είμαι ένα τίποτα…

Μια μικρή φυσαλίδα στο κύμα του χειμωνιάτικου πελάγους, μια σπίθα που χάνεται για πάντα στην χόβολη..

Έφη

Χρόνια Πολλά!!!

Μία μίξη της αγαπημένης μου ξενόγλωσης ταινίας και αγαπημένης μουσικής..

Hadjidakis - Waltz of the Lost Dreams (onto Amelie film)

Κουρασμένη νεράιδα

Κουρασμένη νεράιδα
στης λίμνης το βράχο κοιμάται
Χάραξε η μέρα βγήκε ο ήλιος
μα μην την ξυπνάτε

Χτες το βράδυ είχανε γάμο
στεφανώματα πάνω στην άμμο

Το λευκό της μαντήλι
το χάρισε πάει
σ' έναν νέο
στο χρώμα του Μάη

Κι αν αυτός δε γυρίσει
το μαντήλι ν' αφήσει
η νεράιδα των βράχων
μονάχη θα σβήσει

Τα λευκά της τα πέπλα
βρεγμένα
στης αυγής τον αέρα
δοσμένα



Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου

Χειροποίητες και..οικονομικές λύσεις..

Φτιάξατε σπιτικά γλυκά?

Συνοδεύστε τα δωράκια των κουμπάρων, των νονών, των γιαγιάδων, των πεθερικών κ.τ.λ. με μια πιατελίτσα με τους κουραμπιέδες, μελομακάρονα, ή ότι άλλο φτιάξατε. Αφού τα τοποθετήσετε όμορφα, τυλίξτε τα με σελοφάν και δέστε τα με μια χρυσή κορδέλα.(Φροντίστε να έχετε πάντα ένα ρολό σελοφάν και κορδέλες στο σπίτι. Θα με θυμηθείτε και το Πάσχα..)

Τα σπιτικά γλυκά είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Φέτος, εγώ θα προσθέσω στις πιατέλες και γλυκό κυδώνι με αμύγδαλα που έφτιαξα, αφού διακόσμησα και τα καπάκια αναλόγως(υλικά: πιστόλι ζεστής σιλικόνης,πανάκια, φαντασία και ότι βάλει ο νους σας από μπαχαρικά, φύλλα, ποτ πουρί, στολιδάκια Χριστουγέννων κ.τ.λ).

Επίσης, με τα ίδια υλικά και χαρτόνι, μπορείτε να

κάνετε πρωτότυπες Χριστουγεννιάτικες κάρτες για να συνοδεύσετε τα δώρα σας.
Ηθικό δίδαγμα:
Δεν πετάμε ποτέ τίποτα, όσο μικρό και ασήμαντο κι αν είναι.
Με αυτά ταμικρά και ασήμαντα κομματάκια από χαλασμένα παλιά στολίδια,κι έναν προπέρσυνο Αγιο Βασίλη έκανα αυτό το στεφάνι φέτος για την πόρτα μας.Ωραίο δεν ξέρω αν είναι, σίγουρα όμως είναι μοναδικό και δεν κόστισε τίποτα!

Ο Ορέστης έχωνε με περιέργεια την μουρίτσα του ενώ έβγαζα τις φωτογραφίες ...

Μπάμπης Πυλαρινός

http://www.pilarinos.gr
Προς τέρψη των ματιών μας..

Της Άρνης το νερό

Aκούστε το στο youtube...

Της Άρνης το νερό
Της Άρνης το νερό
Της αρνησιάς
Της αρνησιάς τη βρύση

Της Άρνης το νερό το ήπιες και...το ήπιες και μ' αρνήθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

Της λήθης το στενό το πέρασες... το πέρασες κι εχάθης

Αχ, αγάπη μου, στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ

στα χείλη στάξε να το πιω
της Άρνης το πικρό νερό,
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα άμα σε δω
κι αν σε ξεχάσω, αν σ' αρνηθώ
και πάλι εσένα θ' αγαπώ...

Μουσική Στίχοι Ερμηνεία
Σταύρος Σιόλας

Η Άρνη σύμφωνα με την αρχαία ελληνική μυθολογία ήταν η πηγή που βρισκόταν στον κάτω κόσμο, στη Λήθη, από όπου έπιναν οι νεκροί για να ξεχάσουν τι άφηναν στον πάνω κόσμο.

Μήλο κόκκινο

Μου φεύγεις μήλο κόκκινο
και μένα που μ' αφήνεις

Πάρε με δροσερό νερό
στο δρόμο να με πίνεις

Μη πιεις νερό της λησμονιάς
και μου ξελησμονήσεις

Πάρε νερό τσ' αγάπης μου
και πίσω να γυρίσεις

Μη πιεις νερό της λησμονιάς

Στίχοι: Μιχάλης Σταυρακάκης
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Λουδοβίκος των Ανωγείων

Η μηλιά

Γιατί μηλιά μου ψήγεσαι
και κιτρινοφυλλιάζεις
μην ειν’ τα μήλα σου βαριά
μην το νερό σου λείπει

Δεν είν τα μήλα μου βαριά
ούτε νερό μου λείπει
Κόρη και νιος φιλιώντανε
κάτω από τα κλαδιά μου
κι ορκίστηκαν στα κλώνια μου
να μην ξεχωριστούνε

Τώρα ξεχωριστήκανε..

Στίχοι: Παραδοσιακό
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Νένα Βενετσάνου

Kουραμπιέδες με καρύδια

Και πάνω που είχα καθαρίσει την κουζίνα από τις μελομακάρονο-δημιουργίες των παιδιών, ξεκινήσαμε καινούργια αποστολή…

Είναι μια συνταγή που δοκίμασα φέτος πρώτη φορά και μας άρεσε γιατί έγιναν πολύ τραγανοί..

Υλικά

½ κλό βούτυρο αγνό (ναι, αυτό που παχαίνει..)

300 γρμ ζάχαρη για την ζύμη και 500 γρμ για το πασπάλισμα

1 μπαίικιν

1 φλιτζάνι του καφέ κονιάκ

3 βανίλιες

1 αυγό φρέσκο

1 κιλό αλεύρι μαλακό

1 ποτήρι του νερού καρύδια χοντροκοπανισμένα

Εκτέλεση

Χτυπάμε το βούτυρο στο μίξερ ½ ώρα(εγώ αντέχω ένα τέταρτο γιατί έχω χειροκίνητο..)Προσθέτουμε την άχνη ζάχαρη και συνεχίζουμε ένα δεκάλεπτο. Έπειτα ρίχνουμε τα υπόλοιπα υλικά και το μπαίικιν μαζί με το αλεύρι.

Τα ζυμώνουμε πολύ καλά.

Πλάθουμε από την ζύμη κουραμπιέδες σε ότι σχήμα θέλουμε (φαντασία να υπάρχει..) και τους τοποθετούμε σε βουτυρωμένα ταψιά , σε αρκετή απόσταση τον έναν από τον άλλον. Ψήνουμε σε προθερμασμένο 20 λεπτά σε 200 βαθμούς.

Όταν τους βγάλουμε από τον φούρνο, ζεστούς, τους τυλίγουμε σε (ΠΟΛΥ) ζάχαρη άχνη.

Παραδοσιακά μελομακάρονα γεμιστά

Ακόμη κι αν δεν είναι το δυνατό σας σημείο η ζαχαροπλαστική ή τα γλυκά, ειδικά εάν έχετε παιδιά, καλό θα ήταν να μπείτε στην διαδικασία να κάνετε τέτοιες μέρες όποια παραδοσιακά γλυκά σας αρέσουν, «για το καλό», «για να μυρίσει το σπίτι».
Αλλά επίσης για να δημιουργήσουμε στα παιδιά μας αναμνήσεις Χριστουγέννων που δεν σχετίζονται μόνο με τα δώρα που θα λάβουν αλλά έχουν το άρωμα και τη γεύση της παράδοσης. Τολμήστε να τα παροτρύνετε να τα κάνετε μαζί. Ναι, το σπίτι θα γίνει αγνώριστο( και ίσως τα νεύρα σας μακαρόνια) δεν το συζητώ αλλά αξίζει τον κόπο!!!!
Όσο για την συνταγή, ακόμα κι αν κάνετε αλλιώς τα μελομακάρονα, αυτοσχεδιάστε λίγο και συμπεριλάβετε αυτήν την γέμιση, είναι υπέροχη!!!
Υλικά

Για την ζύμη
½ κιλό λάδι
2 ποτήρια νερού ζάχαρη
Χυμός 4 πορτοκαλιών
2 κουταλάκια ξύσμα πορτοκαλιού
1 κουταλιά του γλυκού σόδα
2 κουταλάκια μπαίικιν
1/3 του ποτηριού κονιάκ
½ κιλό σιμιγδάλι ψιλό
1 κιλό αλεύρι(ίσως και ελάχιστο παραπάνω, θα το δούμε στην πράξη)

Για την γέμιση
200 γρμ αμύγδαλα(ξεφλουδισμένα και ελαφρώς ψημένα)
300 γρμ καρύδια
200 γρμ σουσάμι (ελαφρώς ψημένο κι αυτό κανένα δεκάλεπτο στον φούρνο)
2 κουταλάκια κανέλα σκόνη
1 κουταλάκι γαρύφαλλα σκόνη

Για το μέλωμα
2 ποτήρια του νερού μέλι
2 ποτήρια του νερού ζάχαρη
3 ποτήρια του νερού μέλι
Λίγη κανέλα

Εκτέλεση
Σε μια μεγάλη λεκάνη βάζουμε το λάδι και το χτυπάμε 5 λεπτά. Προσθέτουμε την ζάχαρη και συνεχίζουμε το χτύπημα άλλα 5 λεπτά. Ρίχνουμε τον χυμό πορτοκάλι, το ξύσμα, το κονιάκ και συνεχίζουμε άλλα πέντε λεπτά(υπομονή τελειώνουμε…)
Τέλος προσθέτουμε το σιμιγδάλι και το αλεύρι λίγο, λίγο ώσπου να γίνει μια μαλακή ζύμη.
Χτυπάμε στο γουδί τα καρύδια και τα αμύγδαλα, και τα ανακατεύουμε με τα υπόλοιπα υλικά της γέμισης. Χωρίζουμε το 1/3 του μίγματος σε ένα πιάτο για να γαρνίρουμε αργότερα τα μελομακάρονα. Σε αυτό που μας έμεινε, προσθέτουμε λιγάκι νερό και ζάχαρη και ανακατεύουμε καλά.
Παίρνουμε μια μικρή ποσότητα ζύμης στο χέρι μας, την ανοίγουμε, βάζουμε λίγη γέμιση, το κλείνουμε και πλάθουμε σε οβάλ σχήμα.
Τοποθετούμε στο ταψί (θα έλεγα στα ταψιά γιατί δεν χωράνε σε μια δόση)προσέχοντας να υπάρχει αρκετή απόσταση μεταξύ τους γιατί θα φουσκώσουν αρκετά..
Τα ψήνουμε στους 180 βαθμούς για μισή ώρα.
Στο μεταξύ βράζουμε τα υλικά του μελώματος για 5 λεπτά.
Όταν βγουν(με το καλό) τα μελομακάρονα από τον φούρνο μας, τα περιχύνουμε με το καυτό σιρόπι, και τα πασπαλίζουμε όσο είναι μελωμένα από πάνω με τους ξηρούς καρπούς και τα μυρωδικά.
Και επειδή πήρα πολλά θάρρητα, ανέβασα και μια δική μου φωτογραφία για να σας δείξω την προκοπή μου …
Καλή επιτυχία και..καλοφάγωτα..

Ο ερωτευμένος φούρναρης

Μύρισε όλη η γειτονιά
από του φούρνου την καπνιά
έκαψε ο Γιάννης το ψωμί
μαύρισε το σουσάμι,
όπως εκάηκε κι αυτός
από τα μάτια της Φιλιώς
πίσω από το τζάμι

Τα φαγητά της Κυριακής
καήκανε από νωρίς
μα κείνος πέρα βρέχει
μόνο η Αβέρσω η χοντρή
εκούνησε την κεφαλή
γιατί τονε κατέχει

Μαύρισε όλη η γειτονία
από του φούρνου την καπνιά
μα κείνος πέρα βρέχει

Στίχοι: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Μουσική: Λουδοβίκος των Ανωγείων
Πρώτη εκτέλεση: Αργύρης Μπακιρτζής

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Αχ, εκείνες τις στιγμές που ζαλίζεσαι με τα ανώφελα, ενήλικα «πρέπει», «καθωσπρέπει» και σου λέει το παιδί σου χαμογελαστά και καθησυχαστικά,

«μαμά, δεν είναι πρωί ακόμα, είναι κάτι μπλε, μπλε σκούρο».

Η μέρα σου φωτίζεται με χίλιες αποχρώσεις.
Η καρδιά σου γλυκαίνει και ποτίζεται βάλσαμο…
Θυμάσαι που διαβεβαίωνες την δική σου μητέρα ότι θα γυρίσεις στο σπίτι από το κρυφτό και την πινακωτή όταν ο ουρανός γίνει «οινοπνευματί» γιατί δεν ήξερες την ώρα και τα ρολόγια είχαν σημασία μόνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς.
Και η ψυχή σου γεμίζει απεριόριστη ευγνωμοσύνη ..
Δεν νιώθεις ενοχές πια που τελείωσε η μερέντα και δεν πρόκαμες να πας στο σουπερ μάρκετ αλλά συμμερίζεσαι την χαρά των παιδιών σου να φάνε με το κουταλάκι ότι έμεινε στο βάζο γιατί θαρρείς αυτό είναι το πιο νόστιμο..
«Και τη φετούλα, μετά, σκέτη, δεν πειράζει.».
Τα αποχαιρετάς με ένα ζεστό φιλί και αναρωτιέσαι πόσο «καθωσπρέπει» θα ήσουν χωρίς αυτά..
Ας βοηθήσουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν, να μάθουν όχι τι «πρέπει» αλλά τι χρειάζονται, χωρίς να τους στερήσουμε την γλυκιά γεύση στα χείλη και το τραγούδι της ψυχής τους που συναγωνίζεται τους πιο σοφούς ποιητές…
Έφη

Χίλιες και μία

σκέψεις και φωνές μου σιγομουρμουρίζουν.
Μου μιλούν για την ματαιότητα, το γιατί και το πώς , το χτες το σήμερα, το αύριο.
Κι εγώ αφουγκράζομαι προσεκτικά, ανίκανη να απαντήσω.

Έτσι γυρίζω εκεί, πίσω στη γυάλα παρέα με ένα άκακο χρυσόψαρο …
Εκεί μόνο, η χαρά και η λύπη σμίγουν με τη σιωπή
κι αυτό που μένει πια είναι να θρηνήσω την γλυκιά μου αθωότητα.
Ευτυχώς, έμαθα ξανά να κλαίω βουβά.
Έφη

Λειβαδίτης Αγαπημένα...

-"Ω ΠΑΙΔΙΚΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ, ΟΤΑΝ ΣΤΕΚΟΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ, ΣΧΕΔΟΝ ΦΕΥΓΑΤΟΣ, ΤΟΣΟ ΠΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΡΟΜΑΖΕ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΠΑΕΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΙΣΩΣ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ..."

-"Στιγμές που ανοίγεις ένα παράθυρο σα να λύνεις ένα αίνιγμα ή κλείνεις μια πόρτα σα να συνοψίζεις μια ζωή"

-"αύριο λες ... και μέσα σ' αυτή τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο Ποτέ. . ."

-"...Σ' αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που' πιασε φωτιά..."


-"Αγαπούσε μία κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφησαν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνο του σε ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Τι ματαιότης οι αποστάσεις!"

-"-και μονον αυτος που εκανε τη νυχτα πολλες φορες τον ιδιο δρομο,μονον αυτος εμαθε πως δεν υπηρξε ποτε δρομος..και αν συνεχιζω να ζω ειναι επειδη δεν θελω να λησμονησω.."

-" Εξάλλου ποτέ δε ζητήσαμε τη νίκη... μονάχα λίγη μουσική.."

-"κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
με ένα αστρο ή ενα γιασεμί...
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών..."

-"Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα."

-"Λοιπόν, τί κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος,
γιατί όπως όλοι μας έζησα κι εγώ αφηρημένα- βέβαια αγάπησα τα ιδανικά
της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε
παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν' ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)"

-"κι αν με βλέπετε να στέκομαι συχνά μπρος στον καθρέφτη δεν είναι από φιλαρέσκεια, αλλά πρέπει κάθε τόσο να διορθώνω τη θηλιά που μ' έχουν κρεμάσει..."

-«Μα πώς περπατάς επί των κυμάτων;» ρώτησα.
«Έχασα το δρόμο» μου λέει.

-" ...Κι αν έχασα τη ζωή μου,την έχασα για πράγματα ασήμαντα:μια λέξη ή ένα κλειδί,ένα χτες η ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι...."

-"Γι' αυτό σου λέω
πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη - είναι τότε αργά."

-" ...αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα κι έτρεχα να τη σώσω..."

- " Αλλά κανείς δεν με γνώριζε...
σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα
χάριζαν το όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γύριζαν στις σοφίτες τους
πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους"

- "Κι η μητέρα φορούσε πάντα φαρδιά φορέματα για να σκεπάζει
ίσως και εκείνον
που δεν γίναμε."

-"....μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει
μπορεί να χα'ι'δεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης
ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν
μα δε μπορώ να γυρίσω..."''

-"Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.

Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.

Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη ...της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς."

-"λογια μεγαλα που προμελετησαμε μα οταν ηρθε η ωρα να τα πουμε δωσαν τη θεση τους σε μια δειλη σιωπη"

-"Aν όχι με τη στοργή σου,σκέπασέ με τουλάχιστον με λίγη συχώρεση...Κρυώνω..."

- "Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ’ αγαπώ.''

-"...ω μα γιατί άφησα να μεγαλώσω, πώς ξεγελάστηκα..."

ΝΑΖΙΜ ΧΙΚΜΕΤ

Γιὰ τὴ ζωή


Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρά,
Ὅπως, νὰ ποῦμε, κάνει ὁ σκίουρος,
Δίχως ἀπ᾿ ὄξω ἢ ἀπὸ πέρα νὰ προσμένεις τίποτα.
Δὲ θά ῾χεις ἄλλο πάρεξ μονάχα νὰ ζεῖς.

Ἡ ζωὴ δὲν εἶναι παῖξε-γέλασε
Πρέπει νὰ τήνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ ἔτσι, νὰ ποῦμε, ἀκουμπισμένος σ' ἕναν τοῖχο
μὲ τὰ χέρια σου δεμένα
Ἢ μέσα στ᾿ ἀργαστήρι
Μὲ λευκὴ μπλούζα καὶ μεγάλα ματογυάλια
Θὲ νὰ πεθάνεις, γιὰ νὰ ζήσουνε οἱ ἄνθρωποι,
Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ποτὲ δὲ θά ῾χεις δεῖ τὸ πρόσωπό τους
καὶ θὰ πεθάνεις ξέροντας καλὰ
Πὼς τίποτα πιὸ ὡραῖο, πὼς τίποτα πιὸ ἀληθινὸ
ἀπ᾿ τὴ ζωὴ δὲν εἶναι.

Πρέπει νὰ τηνε πάρεις σοβαρὰ
Τόσο μὰ τόσο σοβαρὰ
Ποὺ θὰ φυτέυεις, σὰ νὰ ποῦμε,
ἐλιὲς ἀκόμα στὰ ἑβδομῆντα σου
Ὄχι καθόλου γιὰ νὰ μείνουν στὰ παιδιά σου
Μὰ ἔτσι γιατὶ τὸ θάνατο δὲ θὰ τόνε πιστεύεις
Ὅσο κι ἂν τὸν φοβᾶσαι
Μὰ ἔτσι γιατί ἡ ζωὴ θὲ νὰ βαραίνει
πιότερο στὴ ζυγαριά.

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Θά ῾θελᾳ νὰ φωνάξω τ᾿ ὄνομά σου, ἀγάπη, μ᾿ ὅλη μου τὴν δύναμη.
Νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ χτίστες ἀπ᾿ τὶς σκαλωσιὲς καὶ νὰ φιλιοῦνται μὲ τὸν ἥλιο
νὰ τὸ μάθουν στὰ καράβια οἱ θερμαστὲς καὶ ν᾿ ἀνασάνουν ὅλα τὰ τριαντάφυλλα
νὰ τ᾿ ἀκούσει ἡ ἄνοιξη καὶ νά ῾ρχεται πιὸ γρήγορα
νὰ τὸ μάθουν τὰ παιδιὰ γιὰ νὰ μὴν φοβοῦνται τὸ σκοτάδι,
νὰ τὸ λένε τὰ καλάμια στὶς ἀκροποταμιές, τὰ τρυγόνια πάνω στοὺς φράχτες
νὰ τ᾿ ἀκούσουν οἱ πρωτεύουσες τοῦ κόσμου καὶ νὰ τὸ ξαναποῦνε μ ὅλες τὶς καμπάνες τους
νὰ τὸ κουβεντιάζουνε τὰ βράδια οἱ πλύστρες χαϊδεύοντας τὰ πρησμένα χέρια τους.

Νὰ τὸ φωνάξω τόσο δυνατὰ
ποὺ νὰ μὴν ξανακοιμηθεῖ κανένα ὄνειρο στὸν κόσμο
καμιὰ ἐλπίδα πιὰ νὰ μὴν πεθάνει.

Νὰ τ᾿ ἀκούσει ὁ χρόνος καὶ νὰ μὴν σ᾿ ἀγγίξει, ἀγάπη μου, ποτέ.

Luigi Tenco Μιά άχρηστη ζωή

Μιά άχρηστη ζωή θα ζήσεις
αν δεν γίνεις "κάποιος".
Αυτό μου έλεγε κ ά π ο ι ο ς κύριος
που το σπίτι του έμοιαζε παλάτι.
Μιά άχρηστη ζωή θα ζήσεις
άν δεν μάθεις να καταλαβαίνεις τον κόσμο.
Αυτό μου έλεγε ένας π ο ι η τ ή ς
που γνώριζε χίλια λόγια.
***
Δοκίμασα να γίνω κάποιος,
αλλά έμεινα κ α ν έ ν α ς.
Προσπάθησα να γίνω π ο ι η τ ή ς
αλλά τον κόσμο δεν τον έμαθα ακόμα.
Μιά άχρηστη ζωή θα ζήσεις
αν δεν κάνεις τον εαυτό σου αυτόν που επιθυμείς
μου είπε ένας ά ν θ ρ ω π ο ς
κοιτάζοντας την θάλασσα.
Μιά άχρηστη ζωή, θα ζήσεις...

Απωλεσθέντα: αξιοπρέπεια

Η αυτοκριτική εκτός από απελευθέρωση, επιφυλάσσει πόνο ψυχής και ενοχές.
Γι’αυτό την αποφεύγουμε και γυρνάμε πλευρό στο κρεβάτι της υποκρισίας.
Κουκουλωμένοι με το πάπλωμα, προτιμάμε να πνιγόμαστε από την ίδια μας την πρωινή ανάσα,
Παρά να σταθούμε όρθιοι, γυμνοί , συντετριμένοι....
Μην κλείνεις το παράθυρο, το κρύο απ'την ψυχή μου βγαίνει.
Έφη

Deepak Chopra

Είμαστε ταξιδιώτες σ' ένα κοσμικό ταξίδι
Αστρική σκόνη που στροβιλίζεται και χορεύει
Μέσα στα ρεύματα του απείρου
Η ζωή είναι αιώνια, αλλά οι εκφράσεις της εφήμερες, παροδικές, στιγμιαίες
Έχουμε σταματήσει για μια στιγμή να γνωριστούμε μεταξύ μας,
ν' αγαπηθούμε και να μοιραστούμε ότι έχουμε
Η στιγμή είναι πολύτιμη αλλά περαστική
Μια μικρή παρένθεση μέσα στην αιωνιότητα
Αν τη μοιραστούμε με φροντίδα, ανάλαφρη καρδιά και αγάπη,
Τότε θα δημιουργήσουμε την αφθονία και τη χαρά ο ένας για τον άλλο
Και θα πειστούμε πως αυτή η στιγμή άξιζε τον κόπο

Μόνη λες…

Κι εγώ σου λέω όχι.
Αυτό που δεν κατάλαβες και τώρα κλείνει το λαιμό σου, είναι ότι,
ότι έχει φυτρώσει, ανθίσει και καρπίσει στο κεφάλι σου,
έχει μοναχική γεύση και ανάμνηση γιατί το έσπειρες εσύ.
Μάθε να το αγαπάς μοναχικά και να συνεχίσεις να το φροντίζεις όπως ο μικρός πρίγκιπας το τριαντάφυλλο του…με κίνητρο μόνο την αγάπη και όχι την υστεροφημία και την «δικαίωση»..

Να θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό αν υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που σε σέβονται ακριβώς για αυτό που νομίζεις ότι είσαι.
Που ακούνε την κοσμοθεωρία σου και δεν μειδιούν. .
Και σ’αγαπούν όχι για τις μεγάλες ιδέες σου αλλά γιατί απλά τα μαλλιά σου έχουν το χρώμα του σταριού και τα μάτια σου λάμπουν τις νύχτες χωρίς φεγγάρι..
Έφη

Συνταγή: Λαχανοντολμάδες αυγολέμονο

Το τέλειο χειμωνιάτικο πιάτο. Και μια που τους έφτιαξα σήμερα, (Νατάσα ευχαριστώ για το λάχανο!) είπα να μοιραστούμε την συνταγή.

Χρειαζόμαστε:

1 μεγάλο λάχανο

1 κιλό κιμά

1 ματσάκι άνηθο ψιλοκομμένο

1 ματσάκι κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα

Ψιλοκομμένο δυόσμο

2 κρεμμύδια ξερά περασμένα στον ρεντέ

2 φλιτζάνια ρύζι καρολίνα ή νυχάκι

1 φλιτζάνι ελαιόλαδο

4-5 κουταλιές κορν φλάουρ

Χυμός 2-3 λεμονιών

3 αυγά

Ξεκινάμε?

Χαράζουμε ένα βαθύ σταυρό στο κοτσάνι του λάχανου.

Σε μία μεγάλη κατσαρόλα με αλατισμένο νερό που βράζει βάζουμε το λάχανο να βράσει για πέντε περίπου λεπτά από την μία πλευρά και για άλλα πέντε από την άλλη και το βγάζουμε από το νερό.

Βγάζουμε τα φύλλα που έχουν ζεματιστεί και που μπορούν να βγουν και αν χρειαστεί ξαναβράζουμε το υπόλοιπο για άλλα 5 λεπτά.

Στα πολύ μεγάλα φύλλα κόβουμε και αφαιρούμε το σκληρό κοτσάνι. Μετά τα κόβουμε στην μέση. Τα μικρότερα παραμένουν ολόκληρα (εκτός από την αφαίρεση των κοτσανιών). Τα κοτσάνια που κόψαμε τα βάζουμε να σχηματίσουν έναν πάτο μέσα στην κατσαρόλα, όπου πάνω του θα πατήσουν οι λαχανοντολμάδες.

Βάζουμε σε μία κατσαρόλα το μισό λάδι, τα κρεμμυδάκια, τα ξερά κρεμμύδια, τον κιμά , τον δυόσμο, τον άνηθο και τα ανακατεύουμε κανένα δεκάλεπτο σε μέτρια φωτιά. Προσθέτουμε το ρύζι , αλάτι, πιπέρι και κατεβάζουμε.

Σε κάθε κομμάτι λάχανο βάζουμε περίπου δύο κουταλιές από το μίγμα του κιμά, τον τυλίγουμε δίνοντάς του ένα κάπως μακρόστενο σχήμα, τους τοποθετούμε σφιχτά τον ένα δίπλα στον άλλο στην κατσαρόλα και βάζουμε ένα πιάτο από πάνω τους .

Ρίχνουμε στην κατσαρόλα το υπόλοιπο λάδι και νερό τόσο ώστε να σκεπάζει τους ντολμάδες και ένα φλιτζάνι ακόμα.

Χρειάζονται περίπου μία ώρα βράσιμο (δυνατή φωτιά μέχρι να πάρουν βράση, και μετά σιγοβράζουμε).

Δοκιμάζουμε έναν, και εφόσον έχει βράσει και το λάχανο και η γέμιση, σουρώνουμε τους ντολμάδες και κρατάμε το ζουμί.(Όσο μείνει κέρδος είναι για να πάρει γεύση το αυγολέμονό μας…)

Βάζουμε να βράσει το ζουμάκι μας προσθέτοντας νερό αν χρειάζεται ώστε να είναι περίπου 2 φλιτζάνια. Μόλις κοχλάσει, προσθέτουμε αλάτι και τα αυγά που έχουμε χτυπήσει με τον χυμό λεμονιού. Έχοντας προνοήσει να το ανακατέψουμε με ½ κούπα κρύο νερό, προσθέτουμε το κορν φλάουρ ανακατεύοντας συνεχώς το μίγμα μας μέχρι να πήξει.

(Αν η σάλτσα αρχίζει να γίνεται πολύ πηχτή την αραιώνετε με λίγο ζουμί ή λίγο νερό. Αν είναι νερουλό διαλύουμε σε λίγο νερό λίγο κορν φλάουρ ακόμα και το ρίχνουμε στην σάλτσα μας. )

Το πόσο θα πήξουμε την κρέμα είναι καθαρά θέμα γούστου.

Σερβίρουμε τους λαχανοντολμάδες ζεστούς με λίγη (ή πολύ σάλτσα) και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Και επειδή έκανα μια τεράστια κατσαρόλα ενώ νηστεύω (Πόσο να φάνε τα παιδιά και ο Γιάννης?),φίλοι μου φέρτε τα ταπεράκια σας.

Νατάσα το δικό σου σε περιμένει δικαιωματικά!

Γέρων Παϊσιος

"Συνετός και μυαλωμένος άνθρωπος είναι εκείνος που αντελήφθη καλώς
ότι υπάρχει τέρμα της παρούσης ζωής
και σπεύδει και αυτός να θέσει τέρμα εις τα σφάλματα και ελαττώματά του."

"Η εμπιστοσύνη στον Θεό είναι μια συνεχής μυστική προσευχή
που φέρνει αθόρυβα τις δυνάμεις του Θεού εκεί που χρειάζονται
και την ώρα που χρειάζονται."

"Να μην θυμάσαι τα κρύα του χειμώνα,
γιατί θα κρυώνεις και τον Αυγουστο."

"Ο Θεός δεν επιτρέπει καμιά θλίψη και κανένα κακό,
αν μέσα απ' αυτά δεν βγει κάτι καλύτερο
από αυτό που εμείς ανθρώπινα θεωρούσαμε ότι είναι το παν!"

Συνταγή : Γαρίδες σαγανάκι.

Η πιο εύκολη και νόστιμη συνταγή θαλασσινών που γνωρίζω..
Φτάνει να φροντίσουμε να έχουμε 1 κιλό γαρίδες , 2-3 πιπεριές, πράσινες και κόκκινες ψιλοκομμένες, λαδάκι, ρίγανη, μαϊντανό, τυρί φέτα και μία καλή σάλτσα ντομάτας. Εγώ παρασκεύασα σπιτική με συνταγή της πεθερούλας μου σε βάζα φέτος το καλοκαίρι και έχουμε ξετρελαθεί οικογενειακώς…Για το σαγανάκι προτιμήστε αυτές που ισχυρίζονται ότι γίνονται «στον ρεντέ» ή ακόμα καλύτερα βιολογική σε βαζάκι …Προς θεού μην βάλετε pummaro…
Πρώτα απ’όλα βγάζουμε το εντεράκι της γαρίδας από την ράχη της με μια οδοντογλυφίδα και τις ξεβγάζουμε καλά.
Βάζουμε σε ένα κατσαρολάκι το λάδι μας με τις πιπεριές για να μαραθούν.
Προσθέτουμε την σάλτσα και αφήνουμε να σιγοβράσει 6-7 λεπτά.
Στην συνέχεια προσθέτουμε τις γαρίδες, την ρίγανη, το μαιντανό λίγο αλάτι και αφήνουμε αφού αρχίσει να κοχλάζει άλλα 8 λεπτά σε σιγανή φωτιά.
3 Λεπτά πριν κατεβάσουμε θρυμματίζουμε με τα χεράκια μας λίγο τυρί φέτα.
Μην ξεχάσετε τα βατραχοπέδιλα!!!!

Συνταγή : Μυδοπύλαφο

Η συνταγή απευθύνεται σε αυτούς που δεν είναι λάτρεις του σκατς και του τζιν με τόνικ αλλά αγαπούν το ουζάκι ή το τσίπουρο με καλή παρέα και τα ανάλογα μεζεδάκια…Είναι η συνταγή που προτιμώ σε σχέση με το «κόκκινο» πιλάφι.

Τα υλικά μας είναι :

Μύδια κατεψυγμένα, ½ κιλό καθαρισμένα και ½ κιλό με το κέλυφος .

500 γρμ Ρύζι μπασμάτι.

1 Ματσάκι πράσινα κρεμμυδάκια ψιλοκομμένα

2-3 Κόκκινες πιπεριές φλωρίνης επίσης ψιλοκομμένες.

2 Σκελίδες σκόρδο σε φετάκια.

1 Ποτήρι κρασί λευκό(νεροπότηρο)

1 Πρεζούλα σαφράν

1-2 Λεμόνια

Λίγο άνηθο

1 Φλυτζάνι του τσαγιού ελαιόλαδο.

Αλατάκι, πιπεράκι

Εκτέλεση:

Τσιγαρίζουμε ελαφρώς σε μία πλατιά κατσαρόλα τα κρεμμυδάκια και τις πιπεριές.Προσθέτουμε (μόνο για ένα λεπτό) το σκορδάκι.

Ρίχνουμε το κρασί και 1ποτήρι νεράκι.Μόλις πάρει βράση προσθέτουμε και τα μύδια όπως είναι κατεψυγμένα..

Εδώ πρέπει να προσέξουμε ώστε τα μύδια να βράσουν στο κρασάκι μόνο 3-4 λεπτά για να μην σκληρήνουν. Αμέσως μετά τα βγάζουμε (μόνο τα μύδια όσο γίνεται) σε ένα κατσαρολάκι που ζεστάναμε λίγο σε ένα άλλο μάτι και το κατεβάσαμε.Καπακώνουμε να διατηρηθούν ζεστά .

Στην συνέχεια προσθέτουμε στην κατσαρόλα με το κρασί 1 1/2 ποτήρι νερό, αλάτι, τον άνηθο, το σαφράν και μόλις αρχίζει κοχλάζει, το ρύζι μας (πλυμένο και στραγισμένο καλά).

Χαμηλώνουμε την φωτιά στο μέτριο και αφήνουμε 15 λεπτά να βράσει.

Όταν είναι έτοιμο, κατεβάζουμε και προσθέτουμε τα μύδια .Ανακατεύουμε ελαφρά και με προσοχή και αδειάζουμε σε μία μεγάλη πιατέλα. Σερβίρουμε ζεστό με λεμονάκι για να προσθέσει ο καθένας όσο του αρέσει …

Στην υγειά μας!