σκέψεις και φωνές μου σιγομουρμουρίζουν.
Μου μιλούν για την ματαιότητα, το γιατί και το πώς , το χτες το σήμερα, το αύριο.
Κι εγώ αφουγκράζομαι προσεκτικά, ανίκανη να απαντήσω.
Έτσι γυρίζω εκεί, πίσω στη γυάλα παρέα με ένα άκακο χρυσόψαρο …
Εκεί μόνο, η χαρά και η λύπη σμίγουν με τη σιωπή
κι αυτό που μένει πια είναι να θρηνήσω την γλυκιά μου αθωότητα.
Ευτυχώς, έμαθα ξανά να κλαίω βουβά.
Έφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου