Αχ, εκείνες τις στιγμές που ζαλίζεσαι με τα ανώφελα, ενήλικα «πρέπει», «καθωσπρέπει» και σου λέει το παιδί σου χαμογελαστά και καθησυχαστικά,
«μαμά, δεν είναι πρωί ακόμα, είναι κάτι μπλε, μπλε σκούρο».
Η μέρα σου φωτίζεται με χίλιες αποχρώσεις.
Η καρδιά σου γλυκαίνει και ποτίζεται βάλσαμο…
Θυμάσαι που διαβεβαίωνες την δική σου μητέρα ότι θα γυρίσεις στο σπίτι από το κρυφτό και την πινακωτή όταν ο ουρανός γίνει «οινοπνευματί» γιατί δεν ήξερες την ώρα και τα ρολόγια είχαν σημασία μόνο το βράδυ της πρωτοχρονιάς.
Και η ψυχή σου γεμίζει απεριόριστη ευγνωμοσύνη ..
Δεν νιώθεις ενοχές πια που τελείωσε η μερέντα και δεν πρόκαμες να πας στο σουπερ μάρκετ αλλά συμμερίζεσαι την χαρά των παιδιών σου να φάνε με το κουταλάκι ότι έμεινε στο βάζο γιατί θαρρείς αυτό είναι το πιο νόστιμο..
«Και τη φετούλα, μετά, σκέτη, δεν πειράζει.».
Τα αποχαιρετάς με ένα ζεστό φιλί και αναρωτιέσαι πόσο «καθωσπρέπει» θα ήσουν χωρίς αυτά..
Ας βοηθήσουμε τα παιδιά να μεγαλώσουν, να μάθουν όχι τι «πρέπει» αλλά τι χρειάζονται, χωρίς να τους στερήσουμε την γλυκιά γεύση στα χείλη και το τραγούδι της ψυχής τους που συναγωνίζεται τους πιο σοφούς ποιητές…
Έφη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου