-"Ω ΠΑΙΔΙΚΑ ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΑ, ΟΤΑΝ ΣΤΕΚΟΣΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΜΕΤΩΠΟ ΣΤΟ ΤΖΑΜΙ, ΣΧΕΔΟΝ ΦΕΥΓΑΤΟΣ, ΤΟΣΟ ΠΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΤΡΟΜΑΖΕ ΜΠΑΙΝΟΝΤΑΣ, ΓΙΑΤΙ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΧΕΣ ΠΑΕΙ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΜΑΚΡΙΑ ΚΙ ΙΣΩΣ ΑΚΟΜΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΕΙΣ ΒΡΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ..."
-"Στιγμές που ανοίγεις ένα παράθυρο σα να λύνεις ένα αίνιγμα ή κλείνεις μια πόρτα σα να συνοψίζεις μια ζωή"
-"αύριο λες ... και μέσα σ' αυτή τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο Ποτέ. . ."
-"...Σ' αναζητάω σαν τον τυφλό που ψάχνει να βρει το πόμολο της πόρτας σ' ένα σπίτι που' πιασε φωτιά..."
-"Αγαπούσε μία κοπέλα που έμενε στην Ξάνθη.
Δεν τον άφησαν να πάει.
Άπλωσε κι αυτός το αντίσκηνο του σε ένα ερημικό δέντρο κι έγραψε πάνω με κιμωλία: Ξάνθη.
Τι ματαιότης οι αποστάσεις!"
-"-και μονον αυτος που εκανε τη νυχτα πολλες φορες τον ιδιο δρομο,μονον αυτος εμαθε πως δεν υπηρξε ποτε δρομος..και αν συνεχιζω να ζω ειναι επειδη δεν θελω να λησμονησω.."
-" Εξάλλου ποτέ δε ζητήσαμε τη νίκη... μονάχα λίγη μουσική.."
-"κάποτε θα αποδίδουμε δικαιοσύνη
με ένα αστρο ή ενα γιασεμί...
σαν ένα τραγούδι που καθώς βρέχει
παίρνει το μέρος των φτωχών..."
-"Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί, μιλούσαν για
το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ
ούτε τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω στο δέντρο.
Ίσως γι΄ αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ: ήταν τόσο
αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα."
-"Λοιπόν, τί κάνουμε εδώ και πότε θ' αλλάξει ο κόσμος,
γιατί όπως όλοι μας έζησα κι εγώ αφηρημένα- βέβαια αγάπησα τα ιδανικά
της ανθρωπότητας
αλλά τα πουλιά πετούσαν πιο πέρα (κι αλήθεια κάποτε
παιδιά
αφήναμε στη μέση τις υπερπόντιες εκστρατείες μας για ν' ανεβάσουμε έν' άρρωστο πουλί στο δέντρο)"
-"κι αν με βλέπετε να στέκομαι συχνά μπρος στον καθρέφτη δεν είναι από φιλαρέσκεια, αλλά πρέπει κάθε τόσο να διορθώνω τη θηλιά που μ' έχουν κρεμάσει..."
-«Μα πώς περπατάς επί των κυμάτων;» ρώτησα.
«Έχασα το δρόμο» μου λέει.
-" ...Κι αν έχασα τη ζωή μου,την έχασα για πράγματα ασήμαντα:μια λέξη ή ένα κλειδί,ένα χτες η ένα αύριο
όμως οι νύχτες μου έχουν πάντα ένα άρωμα βιολέτας γιατί θυμάμαι...."
-"Γι' αυτό σου λέω
πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους,
όχι να περιμένεις την πράξη - είναι τότε αργά."
-" ...αλλά κι εγώ ποιός ήμουν; ένας πρίγκηπας του τίποτα ένας τρελός για επαναστάσεις κι άλλα πράγματα χαμένα και κάθε που χτυπούσαν οι καμπάνες ένιωθα να κινδυνεύει η ανθρωπότητα κι έτρεχα να τη σώσω..."
- " Αλλά κανείς δεν με γνώριζε...
σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα
χάριζαν το όνειρο στα παιδιά
και το βράδυ γύριζαν στις σοφίτες τους
πιο φτωχοί κι απ' τους αγγέλους"
- "Κι η μητέρα φορούσε πάντα φαρδιά φορέματα για να σκεπάζει
ίσως και εκείνον
που δεν γίναμε."
-"....μπορεί να κρυώνω όταν βρέχει
μπορεί να χα'ι'δεύω στις τσέπες μου τα ψίχουλα της ανάμνησης
ακόμα καίνε οι παλάμες μου που κάποτε σε κράτησαν
μα δε μπορώ να γυρίσω..."''
-"Ήταν ατέλειωτη η μέρα
κι ως νύχτωνε σε μια γωνιά
μ' ένα τσιγάρο του πατέρα
τους άντρες παίζαμε κρυφά.
Τώρα η μέρα σε τρομάζει
γύρω αποτσίγαρα σωρός
και πια δεν είναι γυρισμός
γερνάς και σκοτεινιάζει.
Γέλια παιδιών έξω απ' το σπίτι
πέτρες στην τσέπη ...της ποδιάς
μα έφτανε ένα νεκρό σπουργίτι
για να σε κάνει να πονάς."
-"λογια μεγαλα που προμελετησαμε μα οταν ηρθε η ωρα να τα πουμε δωσαν τη θεση τους σε μια δειλη σιωπη"
-"Aν όχι με τη στοργή σου,σκέπασέ με τουλάχιστον με λίγη συχώρεση...Κρυώνω..."
- "Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ’ αγαπώ.''
-"...ω μα γιατί άφησα να μεγαλώσω, πώς ξεγελάστηκα..."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου